Hoe lang kook je macaroni?

Tot het gaar is natuurlijk. Maar niet langer!

Tentamens

Tentamens

Een eenzame zweetdruppel glijd vanaf mijn wenkbrauw langzaam naar beneden, tot aan het puntje van mijn neus. Trillend blijft hij hangen, om vervolgens op het toetsformulier te vallen waar ik overheen gebogen zit. Het laatste tentamen van deze week. Zuchtend kijk ik naar buiten. De zon doet een dappere poging de kille campus te verwarmen.

Eigenlijk hoef ik hier niet te zitten. Eigenlijk wil ik hier niet zitten. Er zijn zo veel plekken waar ik zou willen zijn. Maar nee, ik zit te zweten boven een tentamen genaamd Onderzoek & Analyse. Door het maken van andere opdrachten binnen het vak sta ik nogal goed, ik moet een twee halen voor het tentamen. Alleen het correct invullen van mijn naam, studentnummer en op de gok de vragen invullen van de vragen volstaat voor een voldoende.

Een chagrijnig kijkende surveillant marcheert langs mijn tafel. Haar hakken klakken scherp op de vloer. Menig nazi zou jaloers zijn geweest. Aan de andere kant ziet ze er oud genoeg uit om die rol zelf vervult te kunnen hebben. In gedachten noem ik haar “de trol”. Als ik merk dat ik gefascineerd naar haar kromme neus zit te staren, schrik ik op en concentreer me weer op de toets.

“Zie opgave 7 voor gegevens voor deze vraag. Wanneer de steekproefgehalte beneden...” Wat zal ik vanavond gaan doen? Ik hoef morgen alleen te werken, tijd genoeg dus. De klamme lucht in de zaal maakt me duf. Straks moet ik nog langs de supermarkt, wat zal ik vanavond eten? Op mijn kladpapier stel ik een lijstje samen met boodschappen. Ik werp een snelle blik op de klok voor in de zaal. Nog twintig minuten voordat we weg kunnen.

Ik besluit de eerste tien vragen te gokken. Na vakkundig de bolletjes op het antwoordformulier ingevuld te hebben kijk ik de zaal maar eens rond. Mijn buurman zit verdwaasd voor zich uit te staren, met zijn hand onder zijn kin en zijn elleboog steunt op de wankele tafel. Een surveillant die me nog niet eerder was opgevallen kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik wil het risico niet lopen om de rode stempel “FRAUDE” op mijn antwoordblad te krijgen, daarom doe ik alsof ik weer vertwijfeld naar de vragen kijk.

De volgende vragen lijken me wel te doen. Een volle vijf minuten weet ik mijn aandacht daadwerkelijk bij het tentamen te houden. Wanneer ik alle vragen ingevuld heb, kijk ik weer op de klok. Nog 10 minuten. Ik begin verveeld een eenhoorn te schetsen. Plotseling klinkt er een harde klap naast me en mijn buurman maakt een nare smak. Zijn voortanden boren zich in de houten tafel. Ik kan mijn lachen niet inhouden nadat ik uit zijn gevloek opmaak dat het wel meevalt. Blijkbaar was zijn hand onder zijn hoofd vandaan geschoten nadat hij in slaap was gesukkeld. Na vele afkeurende blikken van de surveillanten smoor ik mijn lachen en ga verder met mijn schets.

Ineens schalt er een hoog stemmetje door de zaal. Een van de “cipiers” maakt duidelijk dat diegenen die klaar zijn hun werk in te leveren. Ik pak mijn antwoordformulieren, rekenmachine, pennen en de eenhoorn, die ik Charlie heb genoemd, en loop naar voren. Nadat ik mijn werk heb ingeleverd, stap ik de deuren door. Vier dagen. Vier dagen geen toetsen. Geen werk voor mijn studie. Het waterige zonnetje is definitief doorgebroken en verspreid een klein beetje warmte over mijn gezicht. Geweldig, die tentamens.